“O toque d'alba”, de Follas Novas, na voz de Hugo Cabo Porto

 

Hugo Cabo Porto (1 BACH A) achéganos a gravación do poema “O toque d'alba”, de Follas Novas, na súa propia voz. 

IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela) 

#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia 

O toque d'alba

D’a Catredal campana

Grave, triste e sonora,

Cand’ô rayar d’o dia

O toque d’alba tocas,

N’o espazo silencioso

Soando malencónica;

As tuas bataladas

Non sei que despertares me recordan.

Foron alguns tan puros

Coma o fulgor d’aurora,

Outros cal a esperanza

Qu’o namorado soña,

Y â derradeira inquietos,

Mitá luz, mitá sombras,

Mitá un pracer sin nome,

E mitá un-ha sorpresa aterradora.

¡Ay! qu’os anos correron

E pasaron auroras

E menguaron as dichas

E medràno as congoxas.

E cand’ora campana,

O toque d’alba tocas,

Sinto que se desprenden

D’os meus ollos bagullas silenciosas.

¡Que xorda e tristemente,

Que pavorosa sóas

No meu esperto oido,

Mensaxeira d’a aurora,

Cand’ô romper d’o dia

Pausadamente tocas!...

¿En donde van aqueles

Despertares de dichas e de groria?

Pasaron para sempre:

Mais tí, grave e sonora,

¡Ay! ô romper d’o dia

C’a tua voz malencónica

Vés de cote á lembrarnos

Cada nacente aurora;

E parece qu’a morto

Por eles e por min á un tempo dobras.

p. 49D’a catredal campana

Tan grave e tan sonora.

¿Por qué á tocar volveches

A yalba candorosa

des qu’eu ouben d’oirte

En bagullas envolta?

Mais ben pronto... ben pronto, os meus oidos

Nin t’oirán n’a tarde nin n’a aurora.

¡Mar! c’as tuas auguas sin fondo

¡Ceo! c’a tua imensidá,

O fantasma que m’aterra

Axudádeme á enterrar.

É mais grande que vos todos

E que todos pode mais...

C’un pé posto onde brilan os astros,

E outro ond’a coba me fan.

Impracabre, bulron e sañudo,

Diante de min sempre vay,

Y amenaza perseguirme

Hastr’a mesma eternidá.

Caba lixeiro, caba,

Xigante pensamento,

Caba un fondo burato ond’a memoria

D’o pasado enterremos.

¡Â terra c’os difuntos!

¡Caba, caba lixeiro!

E por lousa daráslle o negro olvido,

Y-a nada lle darás por simiterio.

Cando penso que te fuches,

Negra sombra que m’asombras,

Ô pe d’os meus cabezales

Tornas facéndome mofa.

Cando maxino qu’ês ida

N’o mesmo sol te m’amostras,

Y eres a estrela que brila,

Y eres o vento que zóa.

Si cantan, ês ti que cantas,

Si choran, ês ti que choras,

Y-ês o marmurio d’o rio

Y-ês a noite y ês a aurora.

En todo estás e ti ês todo,

Pra min y en min mesma moras,

Nin m’abandonarás nunca,

Sombra que sempre m’asombras.