(Nas imaxes reproducimos a acta do xurado e unha fotografía da entrega, con todas as premiadas e o alcalde Boqueixón) (Fonte: A. C. Mestre Gacio)
Nerea Rendo Sánchez, alumna de 3º da ESO A no IES Lamas de Abade e Julia Conde Vázquez, alumna de 2º da ESO A, veñen de ser galardoadas co 1º e o 3º premio, respectivamente, da categoría B (Xuvenil) no X Certame Literario convocado pola Asociación Cultural Mestre Manuel Gacio de Lestedo (Boqueixón) e no que todas narracións tiñan que inspirarse no mítico Pico Sacro. Nerea presentou o relato titulado Aldara, a doncela do Pico Sacro, mentres que Julia titulouno A cápsula do tempo. Velaquí a Acta do xurado:
-ACTA-
Sendo as 13 horas do 04 de Nadal de 2025, o xurado do X Certame de narración breve Mestre Manuel Gacio, acorda:
Categoría A:
1º Premio: Un ovo fóra do común de Carla Villaverde Pampín.
2º Premio: A historia mitolóxica de Lois Andión López.
3º Premio: Todos somos importantes de Andrea Rodríguez Pereira.
Categoría B:
1º Premio: Aldara, a doncela do Pico Sacro de Nerea Rendo Sánchez.
2º Premio: O apagón no Pico de Adriana González Leira.
3º premio: A cápsula do tempo de Julia Conde Vázquez.
O xurado valorou a numerosa participación, así como a alta calidade dos textos presentados e orixinalidade.
Destacar o coñecemento do Pico Sacro por parte das autoras e autores, así como a paixón narrativa e a riqueza de vocabulario.
O Pico Sacro segue a xerar talentos para a nosa literatura, sendo unha referencia literaria de primeira índole para as novas xeracións.
Destacar que existe unha sensibilidade especial sobre a conservación da contorna natural.
O xurado:
Carlos Loureiro Fernando González Xosé Luna
Secretario Vogal Vogal
Os nosos parabéns a Nerea Rendo Sánchez (3º ESO A) polo 1º premio e a Julia Conde Vázquez (3º ESO A). E velaquí os relatos premiados:
ALDARA, A DONCELA DO PICO SACRO
Hai séculos, cando os bosques galegos aínda murmuraban segredos a quen sabía escoitar, vivía nunha pequena aldea, aos pés do Pico Sacro, unha moza chamada Aldara.
A súa beleza era tal que os vellos dicían que nacera baixo o influxo das estrelas. Tiña o don de acougar os animais, e a súa voz era tan doce que semellaba tecida con fíos de vento.
Un serán de outono, deses nos que o ceo se tingue de cor acastañada e as follas crepitan baixo os pés, Aldara saíu soa ao bosque. Estaba á procura de flores silvestres para entrelazar coroas, como facía desde nena. Pero aquel día, decatouse de algo distinto. Un sendeiro, que nunca antes vira, abríase entre os carballos, bordeado de fentos que semellaban inclinarse ao seu paso. A curiosidade empuxouna a seguir adiante, sen saber que cada paso a afastaba do mundo que coñecía.
A medida que se achegaba ao pé do Pico Sacro, unha néboa espesa comezou a descender, silenciosa e envolvente. Non era a brétema habitual das mañás galegas, senón unha néboa densa, que semellaba ter vontade propia. O aire volveuse frío, e os sons do bosque —o canto dos paxaros, o murmurio do vento— apagáronse de súpeto. O chan baixo os seus pés tremeu levemente, como se algo espertase nas entrañas da montaña. Intentou volver sobre os seus pasos, pero o sendeiro desaparecera. A néboa rodeouna por completo, e nese intre, o tempo semellou deterse.
Os veciños e veciñas da aldea buscárona durante días. Percorreron cada recuncho do bosque, berraron unha e outra vez a Aldara polo seu nome, acenderon fogueiras para guiala de volta... pero non houbo resposta.
Só o Pico Sacro, impoñente e silencioso, observaba desde o alto. Algúns dicían que a montaña elixira a esa fermosa moza e outros que cruzara un limiar invisible, un que separa o mundo dos vivos do reino do oculto.
O que ninguén sabía era que o Señor do Pico Sacro, que habitaba nas entrañas da gran montaña, ao ver a Aldara, se namorara profundamente da súa luz. Foi el quen a levou ao seu reino oculto baixo as rochas, un pazo de cuarzo e raíces, onde o tempo discorría cunha lentitude infinita.
Alí, a moza foi coroada raíña. Agasallárona con xoias esculpidas coas máis valiosas pedras preciosas, vestidos tecidos con fíos de ouro e seda, e un trono de cristal de cuarzo, colocado nun pedestal elevado, desde o que podía ver todo o que se estendía ao seu arredor.
Durante un tempo, Aldara viviu rodeada de luxos e encantamentos. O pazo do Señor do monte era un lugar de beleza silenciosa, cheo de pedras dun brillo único, corredores interminables e salas onde a luz se reflectía coma se fose máxica. Todo estaba pensado para agradala: os vestidos, os banquetes, os agasallos. Mais, a pesar de todo iso, o seu corazón non pertencía ao Señor do Pico Sacro. Ela sentíase allea a aquel mundo perfecto e frío, coma se fose unha visitante nun lugar que non lle correspondía.
No pazo vivía tamén Luar, un mozo que traballaba como criado. Tiña os ollos claros coma a auga dun río, a pel moura marcada polo sol, e mans endurecidas polo traballo.
Non tiña xoias nin títulos, pero tiña algo que Aldara comezou a valorar por enriba de todo: palabras que nacían do seu corazón. El faláballe do mundo exterior, das aldeas, dos camiños, do mar e do vento. Faláballe da liberdade, esa que ela tanto botaba en falta.
Pouco a pouco, Aldara foi descubrindo en Luar unha presenza cálida, unha compañía que lle devolvía a risa e a esperanza. Atopou nel a calor que a montaña, por moito que brillase, non podía darlle.
O seu amor foi segredo, pero non eterno. Unha noite, o señor do Pico Sacro descubriunos abrazados baixo a luz das estrelas. A súa furia foi coma un trono: destronou a Aldara, arrebatoulle a vista cun sopro de néboa negra, e expulsouna do reino subterráneo.
Cando xa ninguén a agardaba, posto que pasaran moitos anos, Aldara apareceu na aldea onde nacera, envellecida, coa pel engurrada e os ollos opacos coma pedra. Camiñaba descalza, envolta en farrapos que un día foran sedas, murmurando palabras nunha lingua que ningunha persoa comprendía. Ninguén a recoñecía, agás unha velliña que a mirou con ollos húmidos e murmurou: “Miña querida Aldara, o señor do Pico Sacro non perdoa a traizón”.
Aldara quedou a vivir na aldea que a viu nacer. A veciñanza, movida pola compaixón e por unha estraña tenrura que espertaba a súa presenza, acolleuna con agarimo.
Axudárona a reconstruír unha vida sinxela, entre hortas e silencios, e aínda que ela nunca recuperou a vista nin a fala clara, moitos sentían que a súa alma traía consigo unha antiga sabedoría, coma se fose parte da propia terra.
Desde entón, dise que nas noites de lúa chea, unha figura encurvada camiña cara á montaña, guiada polo son do vento entre as rochas. Algúns cren que é Aldara, que aínda busca o perdón do Señor do Pico Sacro. Outros din que agarda reencontrarse con Luar, que desapareceu o mesmo día que ela foi expulsada das entrañas do monte máxico.
E hai quen afirma que, se escoitas con atención, o Pico Sacro canta unha melodía triste cando baixa a néboa: é a canción de Aldara, a raíña cega que amou demasiado.
Pseudónimo: Néboa
A CÁPSULA DO TEMPO
Era un cálido xullo dun cálido verán, e alí estaba eu en medio daquel monte que podía considerar o meu fogar, xa que practicamente vivira alí dende que teño uso de razón, e acompañárame en toda a miña vida. O Pico Sacro.
Eu estaba cos meus dous mellores amigos, os irmáns Hugo e Leo, este primeiro era da miña idade, 13 anos, moreno e de ollos verdes, profundos e amables; e Leo era dous anos menor, tamén moreno, tanto de pelo como de ollos, e ambos compartían o seu gusto polo lugar comigo. Estábamos nun pequeno claro que o bosque nos ofrecía, cunha pequena caixa de metal e a miña boneca Barbie preferida. Íamos facer unha cápsula do tempo que desenterraríamos anos despois. Sería como soterrar unha parte de nós no bosque, xa que unha parte do bosque xa estaba soterrada en nós. Eu levaba a miña boneca, Hugo un libro e Leo unha cámara instantánea, todo iso acompañado de sorrisos e alegría.
Cando atopamos o lugar perfecto para enterralo todo démonos conta de que precisábamos algo para escavar, así que eu e Hugo fomos a por paus e pedras para poder facer un buraco. Mentres tanto, Leo agardaba alí preparando a cápsula. Ao avanzar un pouco deime conta de que era das poucas veces que nos atopábamos a soas e estremecinme de pensalo. De repente, Hugo parou en seco.
– Unha cousa Mariña, quero que saibas que... – tatexaba –gu...gústasme.
Eu púxenme vermella case ao instante, era máis que evidente que os dous sentíamos o mesmo, pero o meu subconsciente estivéramo negando dende facía meses.
– A min ti tamén– dixen case de forma automática, como se quixera telo dito dende moito tempo atrás.
Logo de iso todo se sumiu nun acolledor silencio onde os nosos latexos pretendían marcar un ritmo. O bosque pareceu entender a situación e preparou o mellor escenario posible. Acercámonos e todo fluíu, biqueino, bicoume; estábamos nunha aperta tan sincera que llo confesaría todo se mo pedise. Pero algo rompeu o silencio, un clic dunha cámara de fotos e as risas de Leo dicindo que llo contaría todo aos nosos pais. Pronto corremos e quitámoslle a foto das mans. Seguimos correndo e visualizamos a caixa onde estaban metidas todas as nosas cousas. Collémola e escondémonos detrás dunha árbore de forma que Leo non nos vise.
Máis tarde, cando xa non había rastro del, enterramos a caixa baixo aquela árbore, coa nosa foto dentro, e prometemos nunca máis facer algo así para que os nosos pais non o descubrisen. Antes de marchar, Hugo sorriume colleu unha pequena navalla do peto e gravou unha “M” e un corazón na codia da árbore. Algo que eu tamén sentín coma se ese fora o momento no que realmente me enlacei co bosque para sempre.
4 anos despois...
Alí estábamos todos despois de moitos anos, Hugo, Leo, Uxía, Erea, Xulio e eu. Aquel lugar facíame sentir segura, era unha parte de min; pero tivemos que mudarnos fai uns anos a Vigo cando morreu a avoa.
Por razóns da vida Hugo e Leo tamén se mudaran cerca de min, así que nunca deixamos de ser amigos. Os tres botábamos de menos este marabilloso lugar ata que convencemos ós nosos amigos de vir a pasear polo noso pasado. Despois de dar unhas voltas e contar algunhas lendas do lugar decidimos ir adar un paseo polo bosque. A primavera daba múltiples sinais da súa chegada, e os seus olores seducíronos de tal maneira que nos acabamos adentrando entre as árbores e matorrais.
Ao camiñar un tempo vimos unha árbore coa cal quedei queda e mirei a Hugo. El, á súa vez, chiscoume un ollo e sorriu.
– Rapazada! Nesta árbore soterramos eu, Mariña e Leo fai anos unha cápsula do tempo con algunhas cousas que por aquel entón nos gustaban.
E así era, esa era a árbore do corazón e a “M”. Deseguido foron Xulio e Uxía a por unha pa e desenterramos a caixa. A base dalgúns golpes abrímola. O que había dentro non foi unha sorpresa para min nin para Hugo, pero ao parecer si que o era para os demais.
– Eses sodes...?– murmurou Erea.
– Si, somos eu e Hugo de pequenos– fíxose o silencio.
Ter desenterrado a caixa tamén desenterrou os meus sentimentos por Hugo, que me demostraron que nunca desapareceran, só que viviran ocultos pola espesura da montaña.
Xirei a miña mirada que se cruzou cos verdes e penetrantes ollos daquel que tantas sensacións me provocaba. Achegueime a el e observei como se tensaban os seus músculos. El lía as miñas intencións e aínda así parecía non querer reaccionar. Todos nos estaban mirando. Púxenme nerviosa, e se el non sentía nada por min? E se estaba facendo o ridículo? Dei un paso en falso cara atrás e caín, ata o meu lugar seguro me estaba traizoando. Agora si que estaba facendo o ridículo. Pero Hugo colleume da man e axudoume a levantarme, logo acercoume ao seu corpo e bicoume despois de 4 anos.
Esta vez era diferente, era máis forte, con máis ganas; apreciábase que a el tamén lle doera a espera. E fundímonos nun bico inesquecible, agarimoso e único, que pechou unha etapa no mesmo lugar que a comezou, no Pico Sacro.
Pseudónimo: Brúxula Escondida
