Noa Sal Pazos (1º BACH B) achéganos a gravación dun fragmento de “Castellanos de Castilla”, de Cantares Gallegos, na súa voz e na de seus avós Mercedes (71 anos) e Santiago (72 anos).
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Castellanos de Castilla
Castellanos
de Castilla,
tratade ben ós galegos;
cando van, van como
rosas;
cando vén, vén como negros.
Cando
foi, iba sorrindo,
cando ven, viña morrendo;
a luciña dos
meus ollos,
o amantiño do meu peito
Aquel
máis que neve branco,
aquel de dozuras cheo,
aquel por
quen eu vivía
e sen quen vivir non quero.
Foi
a Castilla por pan
e saramagos lle deron;
déronlle fel por
bebida.
peniñas por alimento.
Déronlle,
en fin, canto amargo
ten a vida no seu seo…
¡Casteláns,
casteláns,
tendes corazón de fero!
¡Ai!,
no meu corazonciño
xa non pode haber contento,
que está
de dolor ferido,
que está de loito cuberto.
Morreu
aquel que eu quería
e para min non hai consolo:
so hai
para min, Castilla,
a mala lei que che teño.
Permita
Deus, casteláns,
casteláns que aborrezo,
que antes os
galegos morran
que ir a pedirvos sustento.
Pois
tan mal corazón tendes,
secos fillos do deserto,
que se
amargo pan vos gañan,
dádesllo envolto en venero.
Aló
van, malpocadiños,
todos de esperanzas cheos,
e volven,
¡ai!, sen ventura
cun caudal de desprezos.
Van
probes e tornan probes,
van sans e tornan enfermos,
que
anque eles son como rosas,
tratádelos como negros.
¡Casteláns
de Castela,
tendes corazón de aceiro,
alma coma as penas
dura,
e sen entrañas o peito!
En
tros de palla sentados,
sen fundamentos, soberbios,
pensas
que os nosos filliños
para servirvos naceron.
E
nunca tan torpe idea,
tan criminal pensamento
coubo en máis
fatuas cabezas
ni en máis fatuos sentimentos.
Que
Castela e Casteláns,
todos nun montón, a eito,
non valen
o que unha herbiña
destes nosos campos frescos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario