Fragmento do poema “As de cantar”, primeiro de Cantares Gallegos, na voz de Elia Requeijo Gómez

 

Elia Requeijo Gómez (3º ESO B) achéganos a gravación dun longo fragmento do poema “As de cantar”, primeiro de Cantares Gallegos, na súa propia voz. 

IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela) 

#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia 

             1

       As de cantar
      Que ch' ei de dar zonchos;
      As de cantar
      Que ch' ei de dar moitos.

               I.

      «As de cantar
Meniña gaiteira,
As de cantar
Que me morro de pena

      Canta meniña
Na veira da fonte,
Canta dareiche
Boliños do pote.

      Canta meniña
Con brando compas,

Dareich' unha proya
Da pedra do lar.

     Papiñas con leite
Tamén che darei,
Sopiñas con viño,
Torrexas con mel.

     Patacas asadas
Con sal é vinagre,
Que saben á noces.
¡Que ricas que saben!

     ¡Que feira, rapaza,
Si cantas faremos!...
Festiña por fora,
Festiña por dentro.

     Canta si queres,
Rapaza do demo
Canta si queres.
Dareich' un mantelo.

     Canta si queres
Na lengua qu'eu falo,
Dareich' un mantelo.
Dareich' un refaixo.

     Có son da gaitiña.
Có son da pandeira,
Che pido que cantes.
Rapaza morena.

      Có son da gaitiña,
Có son do tambor,
Che pido que cantes
Meniña por Dios."


               II.

      Asi mó pediron
Na veira do mar,
A ó pé das ondiñas
Que veñen e van.

      Asi mó pediron
Na veira do rio
Que corr' antr' as erbas
Do campo frorido.

     Cantaban os grilos,
Os galos cantaban,
O vento antr' as follas
Runxindo pasaba.

      Campaban os prados,
Manaban as fontes,
Antr' erbas e viñas
Figueiras e robres.

      Tocaban as gaitas
O son das pandeiras,

Bailaban os mozos
Cás mozas modestas.

      Que cofias tan brancas!
Que panos con freco!...
Que dengues de grana!
Que sintas! que adresos!

      Que ricos mandiles,
Que verdes refaixos...
Que feitos xustillos
De cór colorado!

     Tan vivos colores
A vista trubaban,
De velos tan vareos
O sol se folgaba.

      De velos bulindo
Por montes e veigas,
Coidou qu' eran rosas
Garridas e frescas.


               III.

      Lugar mais hermoso
Non houbo na terra
Qu' aquel qu' eu miraba,
Qu' aquel que me dera.

      Lugar mais hermoso
No mundo n' hachara,
Qu' aquel de Galicia,
Galicia encantada!

      Galicia frorida,
Cal ela ningunha,
De froles cuberta,
Cuberta de espumas.

      D' espumas qu' o mare
Con pelras gomita,
De froles que nacen
A ó pé das fontiñas.

      De valles tan fondos,
Tan verdes, tan frescos,
Qu' as penas se calman
No mais que con velos.

      Qu' os anxeles neles
Dormidos se quedan,
Xa en forma de pombas,
Xa en forma de niebras.


               IV.

      Cantart' ei, Galicia,
Teus dulces cantares,

Qu' asi mó pediron
Na veira do mare.

      Cantar t' ei, Galicia,
Na lengua gallega,
Consolo dos males,
Alivio das penas.