LIBROS DO ABADE.
O andel de lecturas de Lingua e Literatura Galega do IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela).
Podes falar connosco no correo: librosdoabade@gmail.com
Rita Doce Ramos (3º ESO A) achéganos a gravación dun fragmento de “Como chove mihudiño”, de Cantares Gallegos, na voz de súa madriña María Moure (35 anos).
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Como
chove mihudiño, Como mihudiño chove, Como
chove mihudiño, Pó-la banda de Laiño, Pó-la
banda de Lestrobe.
Com' a triste branca nube
Truba
ó sol qu' inquieto aluma,
Cal ó crube y ó descrube,
Pasa,
torna, volve, e sube,
Enrisada branca pruma.
Xa
dempois lonx' espallada
Pó-los aires fuxitivos
Desteñida,
sombrisada,
Nos espaços desatada
Cae brillando en rayos
vivos.
Misteriosa regadeira
Fin' orballo nó chán
pousa
Con feitiña curbadeira,
Remollando na ribeira
Frol
por frol, chousa por chousa.
Semellando leve gasa
Que
sotil ó vento move,
En frotantes ondas pasa
Refrescando
canto abrasa
O qu' ó sol ardente crobe.
Como chove
mihudiño
Pó-las veigas de Campaña!...
Cal s' enxugan de
camiño
Os herbales de Laiño...
Com' á Ponte en sol se
baña!
Como
chove mihudiño, Como mihudiño chove, Como
chove mihudiño, Pó-la banda de Laiño, Pó-la
banda de Lestrobe.
Lucía Sánchez Ferreiro (1º BACH A) achéganos a gravación da parte IV do poema “A gaita gallega”, de Cantares gallegos, na súa propia voz.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
IV.
Probe
Galicia, non debes
Chamarte nunca española.
Qu' España de
ti s' olvida
Cando eres ay! tan hermosa.
Cal si na infamia
naceras
Torpe, de ti s' avergonza,
Y á nay qu' un fillo
despreça
Nay sin coraçon se noma.
Naide por que te
levantes
Ch' alarga á man bondadosa.
Naide os teus prantos
enxuga,
Y homilde choras e choras.
Galicia, ti non tés
patria,
Ti vives no mundo soya,
Y á prole fecunda tua
S'
espalla en errantes hordas,
Mentras trist' e solitaria
Tendida
na verde alfombra
O mar esperanzas pides
De Dios á
esperanza imploras.
Por eso anqu' en son de festa
Alegre á
gaitiña s' oya Eu podo decirche Non canta que
chora.
Antonio Codesido Lorenzo (1º BACH B) achéganos a gravación da primeira parte de “¡Nin âs escuras!...”, de Follas Novas, na voz de Patrick Nabbot Villar.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
¡Nin
âs escuras!...
I
—Tod’está negro, as sombras envolven a vereda,
E nin o ceu ten ollos, nin o pinar ten lengua.
¡Vamos! D’o que hay oculto, ¿quen midéu as fonduras?
¡Alma n’habrá que sepa!... ¡ven!... a noit’está escura.
—¿Escura?... mais relumbra non sei que luz traidora...
—É un-ha estrela que brila, n’as auguas bulidoras.
Antonio Codesido Lorenzo (1º BACH B) achéganos a gravación de “Fun un domingo...”, de Cantares gallegos, na voz de Ismael Castiñeiras Núñez.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
[Fun
un domingo...]
Fun
un domingo,
fun pola tarde,
co sol que baixa
tras dos
pinares,
cas nubes brancas
sombra dos ánxeles,
cas
palomiñas
que as alas baten
con un batido
manso e
suave,
atravesando
vagos celaxes,
mundos estraños
que
en raios parten
ricos tesouros
de ouro e diamante.
Pasín
os montes,
montes e valles;
pasín llanuras
e
soledades;
pasín os regos,
pasín os mares
cos pes
enxoitos
e sin cansarme.
Colléume a
noite,
noite brillante
cunha luniña
feita de
xaspes,
e fun con ela
camiño adiante,
cas
estreliñas
para guiarme,
que aquel camiño
sólo elas
saben.
Dempóis a aurora
co seu
sembrante
feito de rosas
veu a alumbrarme,
e vin
estonces,
antre a romaxe
de olmos e
pinos,
acobexarse
branca casiña
con palomare
donde
as pombiñas
entran e saien.
Nela se escoitan
doces
cantares,
nela garulan
mozos galantes
cas rapaciñas
de
outros lugares.
Todo é contento,
todo é folgare
mentras
a pedra
bate que bate,
mole que mole,
dálle que
dálle,
con lindo gusto
faille compases.
Non hai sitiño
que máis me agrade
que aquel muíño
dos
castañares,
donde hai meniñas,
donde hai rapaces
que
ricamente
saben loitare;
donde rechinan
hasta
cansarse
mozos e vellos,
nenos e grandes,
e, anque non
queren
que aló me baixe,
sin que o soupera
na casa
naide,
fun
ó muiño do meu compadre; fun polo
vento, vin polo aire.
Cayetana Rey Dourado (1º BACH B) achéganos a gravación de “Tecin soya á miña tea”, de Follas Novas, na súa voz e na de Emma Rojas Amosa.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Tecin
soya á miña tea,
Sembrey soya o meu nabal,
Soya vou por
leña ô monte,
Soya á veẍo arder n'o lar.
Nin n'a fonte
nin n'o prado
Asi morra c'o á carráx
El non ha de virm' á
erguer,
El ẍa non me pousará
¡Que tristeza! ó vento
soa,
Canta ó grilo ô seu compás...
Ferbe o pote... mais,
meu caldo,
Soiña t'hey de cear.
Cala rula, os teus
arrulos
Ganas de morrer me dan,
Cala, grilo, que si
cantas
Sinto negras soïdás.
O meu homiño
perdeuse,
Ninguen sabe en onde vay...
Anduriña que
pasache
Con él as ondas dó mar,
Anduriña, voa, voa,
Ven
e dime en ond'está.
Cayetana Rey Dourado (1º BACH B) achéganos a gravación dun fragmento de “Como chove mihudiño”, de Cantares Gallegos, na súa voz e na de Emma Rojas Amosa.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Como
chove mihudiño, Como mihudiño chove, Como
chove mihudiño, Pó-la banda de Laiño, Pó-la
banda de Lestrobe.
Com' a triste branca
nube
Truba ó sol qu' inquieto aluma,
Cal ó crube y ó
descrube,
Pasa, torna, volve, e sube,
Enrisada branca
pruma.
Xa dempois lonx' espallada
Pó-los aires
fuxitivos
Desteñida, sombrisada,
Nos espaços desatada
Cae
brillando en rayos vivos.
Emma Rojas Amosa (1º BACH B) achéganos a gravación de “Cando penso que te fuches ”, de Follas Novas, na súa voz e na de Cayetana Rey Dourado.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Cando
penso que te fuches,
negra sombra que m’ asombras,
ó pé
dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino qu’
es ida,
no mesmo sol te m’ amostras,
i eres a estrela que
brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que
cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do
río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es
todo
pra min i en min mesma moras,
nin m’ abandonarás
nunca,
sombra que sempre m’ asombras.
Emma Rojas Amosa (1º BACH B) achéganos a gravación dun fragmento de “Castellanos de Castilla”, de Cantares Gallegos, na súa voz e na de Cayetana Rey Dourado.
Carla López Fandiño (1º BACH B) achéganos a gravación de primeira parte do poema “Adios ríos, adios fontes”, Cantares Gallegos, na súa propia voz e na de Águeda Pereira Río (15 anos).
Lucas Noya Pereira (3º ESO B) achéganos a gravación da parte IV de “Vaguedás”, de Follas Novas, na voz de Antonio González Grobeiro.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
IV
Diredes
d'estos versos, y é verdade,
Que tên estrana insólita
armonía,
Que n'eles as ideas brilan pálidas
Cal errantes
muxícas
Qu'estalan por instantes
Que desparecen
xiña,
Que s'asomellan â parruma incerta
Que voltexa n'o
fondo d'as curtiñas,
Y ó susurro monótono d'os pinos
D'a
veira-mar bravía.
Eu direivos tan sô, qu'os meus
cantares
Asi sân en confuso d'alma miña,
Como sai d'as
profundas carballeiras
Ô comezar d'o dia,
Romor que non
se sabe
S'é rebuldar d'as brisas,
Si son beixos d'as
frores,
S'agrestes, misteirosas armonías
Que n'este mundo
triste
O camiño d'o ceu buscan perdidas.
Marta Sánchez Novio (1º BACH B) achéganos a gravación de “¡Soya!”, de Follas Novas, na súa propia voz e na de súa nai Patricia (51 anos)
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
¡Soya!
Eran craro los-dias
Risoña-l'as mañâns,
Y era a tristeza sua
Negra com'a orfandá.
Iñase a amañecida
Tornaba c'o a serán...
Mais que fora ou viñera
Ninguen ll'o iña á esculcar.
Tomou un dia leve
Camiño d'o areal...
Como naide a esperaba,
Ela non tornou mais.
O cabo d'os tres dias
Botouna fora o mar,
Y ali ond'o corvo pousa,
Soya enterrad'está.
Noa Méndez Picallo (1º BACH A) achéganos a gravación de primeira parte do poema “Adios ríos, adios fontes”, Cantares Gallegos, na voz de Andrea Rosende Sánchez (17 anos).
Noa Sal Pazos (1º BACH B) achéganos a gravación de tres partes de “¡Pra a Habana!”, de Follas Novas, na súa voz e na de seus avós Santiago (72 anos) e Mercedes (71 anos).
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
¡Pra
a Habana!
I
Vendéronlle
os bois,
vendéronlle as vacas,
o pote do caldo
i a
manta da cama.
Vendéronlle o carro
i as leiras que
tiña;
deixárono sóio
coa roupa vestida.
"María,
eu son mozo,
pedir non me é dado;
eu vou polo mundo
pra
ver de ganalo.
Galicia está probe,
i á Habana me
vou...
¡Adiós, adiós, prendas do
meu corazón!"
IV
— Animo,
compañeiros,
Tod’â
terra é d’os homes.
Aquel
que non veu nunca mais que a propria
A
iñorancia ó consome.
¡Animo!
á quen se muda Dio-l-o axuda!
¡E
anque ora vamos de Galicia lonxe,
Verés
dês que tornemos
O
que medrano os robres!
Mañan
é o dia grande ¡â mar amigos!
¡Mañan,
Dios nos acoche!
¡N’o
sembrante á alegría,
N’o
corazon o esforzo
Y
a campana armoniosa d’a esperanza,
Lonxe,
tocando á morto!
V
Éste
vaise i aquél vaise,
e todos, todos se van.
Galicia, sin
homes quedas
que te poidan traballar.
Tes, en cambio, orfos
e orfas
e campos de soledad,
e nais que non teñen fillos
e
fillos que non tén pais.
E tes corazóns que sufren
longas
ausencias mortás,
viudas de vivos e mortos
que ninguén
consolará.
Noa Sal Pazos (1º BACH B) achéganos a gravación dun fragmento de “Castellanos de Castilla”, de Cantares Gallegos, na súa voz e na de seus avós Mercedes (71 anos) e Santiago (72 anos).
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Castellanos
de Castilla
Castellanos
de Castilla,
tratade ben ós galegos;
cando van, van como
rosas;
cando vén, vén como negros.
Cando
foi, iba sorrindo,
cando ven, viña morrendo;
a luciña dos
meus ollos,
o amantiño do meu peito
Aquel
máis que neve branco,
aquel de dozuras cheo,
aquel por
quen eu vivía
e sen quen vivir non quero.
Foi
a Castilla por pan
e saramagos lle deron;
déronlle fel por
bebida.
peniñas por alimento.
Déronlle,
en fin, canto amargo
ten a vida no seu seo…
¡Casteláns,
casteláns,
tendes corazón de fero!
¡Ai!,
no meu corazonciño
xa non pode haber contento,
que está
de dolor ferido,
que está de loito cuberto.
Morreu
aquel que eu quería
e para min non hai consolo:
so hai
para min, Castilla,
a mala lei que che teño.
Permita
Deus, casteláns,
casteláns que aborrezo,
que antes os
galegos morran
que ir a pedirvos sustento.
Pois
tan mal corazón tendes,
secos fillos do deserto,
que se
amargo pan vos gañan,
dádesllo envolto en venero.
Aló
van, malpocadiños,
todos de esperanzas cheos,
e volven,
¡ai!, sen ventura
cun caudal de desprezos.
Van
probes e tornan probes,
van sans e tornan enfermos,
que
anque eles son como rosas,
tratádelos como negros.
¡Casteláns
de Castela,
tendes corazón de aceiro,
alma coma as penas
dura,
e sen entrañas o peito!
En
tros de palla sentados,
sen fundamentos, soberbios,
pensas
que os nosos filliños
para servirvos naceron.
E
nunca tan torpe idea,
tan criminal pensamento
coubo en máis
fatuas cabezas
ni en máis fatuos sentimentos.
Que
Castela e Casteláns,
todos nun montón, a eito,
non valen
o que unha herbiña
destes nosos campos frescos.
Antía Gómez Varela (3º ESO B) achéganos a gravación da segunda parte de “¡Adios! ¡Adios!”, de Follas Novas, na súa propia voz e na de Candela Codesido Losada.
Aldara Munín Fernández (1º BACH A) achéganos a gravación de primeira parte do poema “Adios ríos, adios fontes”, Cantares Gallegos, na voz de súa nai Isabel e de súa irmá Ángela.
Antía Somoza Bóveda (1º BACH A) achéganos a gravación de “Cando penso que te fuches”, de Follas Novas, na súa propia voz.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Cando
penso que te fuches,
negra sombra que m’ asombras,
ó pé
dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino qu’
es ida,
no mesmo sol te m’ amostras,
i eres a estrela que
brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que
cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do
río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es
todo
pra min i en min mesma moras,
nin m’ abandonarás
nunca,
sombra que sempre m’ asombras.
Candela Codesido Losada (3º ESO B) achéganos a gravación da terceira parte de “Oxe ou mañan, ¿quen pode decir cando?”, de Follas Novas, na súa propia voz.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Oxe
ou mañan, ¿quen pode decir cando?
Oxe ou mañan, ¿quen pode decir cando?
Pero
quisais moy logo,
Viranme á despertar, y en vez d' un
vivo,
Atoparán un morto.
—
O rededor de min,
levantaranse
Xemidos dolorosos,
Ayes d'angustia, choros
d'os meus fillos,
D'os meus filliños orfos.
—
Y eu
sin calor, sin movemento, fria,
Muda, insensibre á todo,
Así
estarei cal me deixare á morte
O helarme c'o seu sopro.
—
E
para sempre ¡Adios, cant'eu queria!
¡Que terrible
abandono!
Antre cantos sarcasmos,
Hay, ha d'haber, e
houvo,
Non vin ningun qu'abata mais os vivos,
Qu'ó d'a
humilde quietú d'un corpo morto.
Malak Erbiti El Hamsas (3º ESO A) achéganos a gravación da primeira parte do poema “O toque d'alba”, de Follas Novas, na súa propia voz.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
O
toque d'alba
Da
catedral campana
grave, triste e sonora,
cando ó raiar do
día
o toque de alba tocas,
no espazo solencioso
soando
malencónica
as túas bataladas
non sei qué despertares me
recordan.
Foron algúns tan puros
como o fulgor da
aurora,
outros cal a esperenza
que o namorado soña,
i
á derradeira inquietos,
mitá luz, mitá sombras,
mitá un
pracer sin nome,
e mitá unha sorpresa aterradora.
Tomás Chao Santos (1º BACH A) achéganos a gravación de “Cantan os galos pr' ó dia”, de Cantares gallegos, na voz de Manuel Maceira.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Cantan
os galos pr' ó dia, Erguete, meu ben, e vaite.
—
Como m' ei d' ir queridiña, Como m' ei d' ir e
deixarte
— D' eses teus olliños negros
Como
doas relumbrantes,
Hastr' as nosas maus unidas
As vagoas
ardentes caen.
¿Como m' ei d' ir si te quero?
Como m' ei
d' ir e deixarte,
Si cá lengua me desvotas
E có coraçon
me atraes?
N' un corruncho do teu leito
Cariñosa m'
abrigaches
Có teu manso caloriño
Os frios pés me
quentastes;
E d' aqui xuntos miramos
Por antr' ó verde
ramaxe,
Cal iba correndo á lua
Por enriba dos
pinares.
¿Como queres que te deixe
Como que de ti m'
aparte,
Si mais qu' á mel eres dulce
E mais qu' as froles
soave?
— Meiguiño, meiguiño meigo,
Meigo que me
namoraste,
Baite d' onda min meiguiño
Antes qu' ó sol se
levante.
—
Ainda
dorme, queridiña,
Antr' as ondiñas do mare,
Dorme por que
m' acariñes
E por qu' amante me chames,
Que sol' onda tí,
meniña,
Pódo contento folgare.
— Xa cantan os
paxariños,
Erguete, meu ben, qu' é tarde.
— Deixa
que canten, Marica,
Marica deixa que canten...
Si tí
sintes que me vaya,
Eu relouco por quedarme.
—
Conmigo, meu queridiño,
Mitá dá noite pasaches.
—
Mais en tanto ti dormias
Contenteime con mirarte,
Qu' asi
sorrind' entre soños
Coidaba qu' eras un anxel,
E non con
tanta pureza
O pé d' un anxel velase.
— Asi te
quero, meu ben,
Com' un santo dos altares,
Mais fuxe... qu'
ó sol dourado
Por riba dos montes saye.
— Irey,
mais dame un biquiño
Antes que de tí m' aparte;
Qu' eses
labiños de rosa
Inda non sei como saben.
— Con mil
amores chó dera,
Mais teño que confesarme,
E moita
vergonza fora
Ter un pecado tan grande.
— Pois
confesate, Marica,
Que cando casar nos casen,
Non ch' an de
valer, meniña,
Nin confesores nin frades.
Adios, cariña
de rosa!
Alejandra Pose Amado (3º ESO B) achéganos a gravación de “Cando penso que te fuches”, de Follas Novas, na voz de súa tía María Pose Vila (49 anos).
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Cando
penso que te fuches,
negra sombra que m’ asombras,
ó pé
dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino qu’
es ida,
no mesmo sol te m’ amostras,
i eres a estrela que
brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que
cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do
río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es
todo
pra min i en min mesma moras,
nin m’ abandonarás
nunca,
sombra que sempre m’ asombras.
Carla López Fandiño (1º BACH B) achéganos a gravación da parte IV do poema “A gaita gallega”, de Cantares gallegos, na súa propia voz e na de súa nai Mónica Fandiño Mosquera (49 anos)
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
IV.
Probe Galicia, non debes
Chamarte nunca española.
Qu' España de ti s' olvida
Cando eres ay! tan hermosa.
Cal si na infamia naceras
Torpe, de ti s' avergonza,
Y á nay qu' un fillo despreça
Nay sin coraçon se noma.
Naide por que te levantes
Ch' alarga á man bondadosa.
Naide os teus prantos enxuga,
Y homilde choras e choras.
Galicia, ti non tés patria,
Ti vives no mundo soya,
Y á prole fecunda tua
S' espalla en errantes hordas,
Mentras trist' e solitaria
Tendida na verde alfombra
O mar esperanzas pides
De Dios á esperanza imploras.
Por eso anqu' en son de festa
Alegre á gaitiña s' oya Eu podo decirche Non canta que chora.
Lara Vázquez Blanco (3º ESO B) achéganos a gravación de “Aquel romor de cántigas e risas ...”, de Follas Novas, na voz de súa nai Pilar Blanco.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
Aquel romor de cántigas e risas,
Ir, vir, algarear;
Aquel
falar de cousas que pasaron
Y outras que pasarán;
Aquela,
en fin, vitalidade inquieta
Xuvenil, tanto mal
Me fixo, que
lles dixen:
Ivos e non volvás.
Un a un
desfilaron silenciosos
Por aquí, por alá,
Tal como as
contas dun rosario
Se espallan polo chan.
I o romor dos
seus pasos, mentres se iñan,
De tal modo hastra min veu
resoar,
Que non máis tristemente
Resoará quisais
No
fondo dos sepulcros
O último adiós que un vivo ós mortos
dá.
I ó fin soia quedei, pero tan soia
Que hoxe da mosca
o inquieto revoar,
Do ratiño o roer terco e constante,
E
do lume o chis chas,
Cando da verde pónla
O fresco
sugo devorando vai,
Parece que me falan, que os entendo,
Que
compaña me fan;
I este meu corazón lles di tembrando:
¡Por
Dios...!, ¡Non vos vaiás!
¡Que dóce, máis que
triste
Tamén é a soledad!
Lara Vázquez Blanco (3º ESO B) achéganos a gravación de “Fun un domingo...”, de Cantares gallegos, na voz de súa nai Pilar Blanco.
IES Lamas de Abade (Santiago de Compostela)
#_rdc_25 @aelg @CasadeRosalia
[Fun
un domingo...]
Fun
un domingo,
fun pola tarde,
co sol que baixa
tras dos
pinares,
cas nubes brancas
sombra dos ánxeles,
cas
palomiñas
que as alas baten
con un batido
manso e
suave,
atravesando
vagos celaxes,
mundos estraños
que
en raios parten
ricos tesouros
de ouro e diamante.
Pasín
os montes,
montes e valles;
pasín llanuras
e
soledades;
pasín os regos,
pasín os mares
cos pes
enxoitos
e sin cansarme.
Colléume a
noite,
noite brillante
cunha luniña
feita de
xaspes,
e fun con ela
camiño adiante,
cas
estreliñas
para guiarme,
que aquel camiño
sólo elas
saben.
Dempóis a aurora
co seu
sembrante
feito de rosas
veu a alumbrarme,
e vin
estonces,
antre a romaxe
de olmos e
pinos,
acobexarse
branca casiña
con palomare
donde
as pombiñas
entran e saien.
Nela se escoitan
doces
cantares,
nela garulan
mozos galantes
cas rapaciñas
de
outros lugares.
Todo é contento,
todo é folgare
mentras
a pedra
bate que bate,
mole que mole,
dálle que
dálle,
con lindo gusto
faille compases.
Non hai sitiño
que máis me agrade
que aquel muíño
dos
castañares,
donde hai meniñas,
donde hai rapaces
que
ricamente
saben loitare;
donde rechinan
hasta
cansarse
mozos e vellos,
nenos e grandes,
e, anque non
queren
que aló me baixe,
sin que o soupera
na casa
naide,
fun
ó muiño do meu compadre; fun polo
vento, vin polo aire.
